Σήμερα διαβάζω... "Το Φως στο Σκοτάδι" της Μαρίνας Κουλούρη

Μια καινούρια στήλη ξεκινάει στο blog μου από σήμερα και είμαι πολύ ενθουσιασμένη γιαυτό! Θα την ονομάσω "Σήμερα διαβάζω..." και κάθε Τετάρτη θα υπάρχει μια δική μου πρόταση για κάποιο βιβλίο που διάβασα και θέλω να σας μιλήσω γι'αυτό.
Και τι καλύτερο από το να εγκαινιάσω αυτή τη στήλη με το βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο.

ΓΑΛΛΙΑ, ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1940

Στη σκιά της ναζιστικής κατοχής, ένα εκρηκτικό ερωτικό τρίγωνο αψηφά τη ζοφερή αλήθεια του πολέμου.

ΓΟΥΙΝΤΕΡ ΠΕΪΛ

Μια Αγγλίδα στο Παρίσι, τόσος χειμώνας σ'ένα όνομα, τόσες μνήμες - ανοιχτές πληγές να χαρακώνουν την εύθραυστη νιότη της, διχασμένη ανάμεσα σε δύο άντρες, με το πάθος να πυρπολεί βεβαιότητες και επιθυμίες.

ΡΕΝΕ ΜΑΡΤΕΝ

Ο μαχητής της γαλλικής Αντίστασης, φλογερός ιδεολόγος, παράτολμος επαναστάτης, το αίνιγμα του ανθρώπου που επιλέγει να ζήσει στα άκρα.

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΦΟΝ ΣΤΙΛΕΝ

Ο ταγματάρχης των Ες-Ες, ο κατακτητής με το ανθρώπινο πρόσωπο, μετέωρος ανάμεσα στο στρατιωτικό καθήκον και στο μυστικό κάλεσμα της καρδιάς.

Η χίμαιρα του έρωτα, η σαγήνη της εξουσίας, το παιχνίδι της διεκδίκησης, η μάχη της κατάκτησης, η αναπόφευκτη σύγκρουση. Τρεις άνθρωποι δέσμιοι μιας απαγορευμένης ιστορίας, στις παρυφές του φόβου και της ελευθερίας. Εκεί, στην πόλη του Φωτός, ψηλαφούν τα όριά τους αναζητώντας λίγο φως μέσα στο σκοτάδι.

Είναι τόσο παράξενο να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα που η πλοκή του εκτυλίσεται στο Παρίσι του Β' Παγκοσμίου πολέμου, γραμμένο από μια Ελληνίδα! Μέσα από τις σελίδες και τις γραφικές περιγραφές νομίζεις οτι περπατάς στους δρόμους του Παρισιού, κι ότι στην επόμενη γωνία θα εμφανιστούν γερμανοί στρατιώτες με τη σβάστικα στο μανίκι.

Η ιστορία μπορεί να φαίνεται συνηθισμένη - ένα ερωτικό τρίγωνο που διχάζει - όμως γνωρίζοντας τους χαρακτήρες όσο προχωράει η πλοκή γίνεται τόσο συναρπαστική και τα πρόσωπα παίρνουν σάρκα και οστά με τα πάθη, τις αδυναμίες και τις δυνατές συγκινήσεις να πρωταγωνιστούν...Το λατρεύω και σας το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη!

Και μια μικρή γεύση από τις σελίδες του...

"Σε θυμάμαι. Κάθε μέρα σε θυμάμαι. Κάθε λεπτό. Τη χροιά της φωνής σου. Τα μάτια σου όταν μου γελούσες. Όταν με έπαιρνες στα χέρια. Πως να σε ξεχάσω! Κάποτε, θέλω να σε ξεχνώ. Η θύμησή σου μου φέρνει πόνο. Μου θυμίζει πως είμαι ζωντανή. Δε θέλω να σε ξεχάσω. Η λήθη είναι θάνατος. Κι η μνήμη είναι θάνατος...συγχρόνως και ζωή. Για να σε θυμάμαι, πρέπει να'χεις πεθάνει. Με κάποιον τρόπο, να'χεις πεθάνει. Ζεις, γιατί σε θυμάμαι."