Ο Όμηρος Αβραμίδης είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, αφού τα βιβλία του, αν και γραμμένα σε απλή γλώσσα, πάντα με συγκινούν και μένουν μαζί μου καιρό αφού τα έχω διαβάσει.
Ένα από αυτά τα βιβλία είναι και αυτό. Είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που παρόλες τις δυσκολίες, τα εμπόδια και τις δυστυχίες που συνάντησαν στη ζωή τους - και που για χρόνια τους κρατούσαν χωριστά, η αγάπη τους δεν έσβησε ποτέ.
Είχε αρχίσει να βρέχει όταν η Λίζα πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι της. Έσβησε τη μηχανή και στράφηκε στον Κλέαρχο. Είχε δει θλίψη στα μάτια του από την ώρα που ξεκίνησαν, και στη διαδρομή ήταν σιωπηλός. Του έπιασε το χέρι και του χαμογέλασε τρυφερά. "Κλέαρχε", του είπε, "άκου το τραγούδι της βροχής, βοηθάει να ξεχαστείς". Η ανάμνηση πλημμύρισε την ψυχή του. Τα μάτια του έλαμψαν και της ανταπέδωσε το χαμόγελο. "Βοηθάει, Λίζα?" "Πάντα βοηθάει. Μάθε να το ακούς". Την κοιτούσε τρυφερά στα μάτια. "Κι αν δε βρέχει?" "Τότε άκου τους άλλους ήχους της φύσης, τον αέρα που φυσάει, το γρύλο που τραγουδάει, την κουκουβάγια. Άκου το θόρυβο των αυτοκινήτων, τη φωνή του μεθυσμένου που μιλάει με τον εαυτό του. Στρέψε την προσοχή σου έξω από σένα. Βοηθάει πάντα. Κάν'το". Ο Κλέαρχος έμεινε, μαγεμένος, να την ακούει να επαναλαμβάνει τα λόγια που της είχε πει τριάντα σχεδόν χρόνια πρίν.
Δεν σας κρύβω οτι σε πολλά σημεία αυτού του βιβλίου έκλαψα, συγκινήθηκα, απελπίστηκα, και ένιωσα τόσο κοντά στους χαρακτήρες σαν να ζωντάνευαν μπροστά μου όλα τους τα συναισθήματα και η εσωτερική πάλη ανάμεσα στο σωστό και σε αυτό που θέλει η καρδιά.
Διαβάζεται πολύ εύκολα και θα σας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Ραντεβού την επόμενη Τετάρτη.
Φιλιά
Νομίζω ότι το είδα στο βιβλιοπωλείο μου , πριν λίγες μέρες! Νομίζω θα του δώσω μια ευκαιρία καθώς μου αρέσουν τα βιβλία που δημιουργούν συναισθήματα στον αναγνώστη!
ΑπάντησηΔιαγραφή